GOŃCZY POLSKI to oficjalna nazwa przyjęta przez
Zarząd Główny Związku Kynologicznego w Polsce w 1983 roku dla piątej (i
ostatniej!) rodzimej rasy psów, istniejącej już za czasów Polski szlacheckiej.
W 2000 roku Zarząd Główny Związku Kynologicznego w Polsce rozszerzył wzorzec
rasy w zakresie dopuszczalnych umaszczeń. Gończy Polski najczęściej występuje w
południowej części Polski (głównie Bieszczady, Beskidy, Pieniny i Podhale).
Rasa jeszcze nie uznana przez FCI, klasyfikuje się do grupy VI tj. Psy gończe,
posokowce i rasy pokrewne.
GŁOWA: szlachetna i proporcjonalna do całości. Długość mózgoczaszki taka sama co kufa, lekko wypukła. Nie wyrazisty ale wyczuwalny guz potyliczny. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny, nozdrza rozwarte. Wargi mięsiste, dobrze pokrywające uzębienie, z niewielką fałda w kącikach szpary pyska. Uzębienie mocne, równe, białe, zgryz nożycowy, komplet zębów pożądany. Oczy średniej wielkości, wyraźnie skośne, ale nie ukazujące białek, powieki nieobwisłe. Uszy zwisające, lekkie, trójkątne, średniej wielkości i osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka, u nasady szerokie, przednim brzegiem przylegające do policzków, u dołu zaokrąglone, pokryte gładką i jedwabistą sierścią.
SZYJA: muskularna, dość gruba, średniej długości, umiarkowanie wzniesiona, w przekroju owalna. Skóra na szyi luźna, ale nie tworząca podgardla.
TUŁÓW: prosty i dobrze umięśniony grzbiet. Kłąb zaznaczony. Szerokie i dobrze umięśnione lędźwie. Zad nie przebudowany i nie ścięty. Klatka piersiowa głęboka i sięgająca do łokcia, przedpiersie miernie zaznaczone, żebra daleko zachodzące. Brzuch łagodnie podkasany.
OGON: średniej grubości sięgający do stawu skokowego, dobrze okryty włosem, ze śladem szczotki. W spokoju opuszczony i wygięty szablasto, w napięciu wznoszony nieco powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY: kończyny przednie - oglądane z przodu proste, odległość od łokcia do podłoża równa się połowie wysokości w kłębie. Długa i skośnie ustawiona łopatka, do której ramiona ustawione są pod katem lekko rozwartym. Łokcie skierowane do tyłu, ale nie odstające, ani nie wciśnięte. Przedramię proste, suche o przekroju kości owalnym. Śródręcze suche, sprężyste, lekko wychylone do przodu. Łapy lekko owalne i zwarte. Palce wypukłe i lekko wysklepione, pazury ciemne, opuszki o grubej skórze. Kończyny tylne - oglądane z tyłu proste, uda szerokie i muskularne, stawy skokowe nisko osadzone. Łapy jak w kończynach przednich. Wilcze pazury należy usuwać u szczeniąt.
SZATA I UMASZCZENIE: włos krótki, na głowie i uszach jedwabisty, na tułowiu twardy, sztywny i przylegający. Podszerstek gęsty (słabszy latem, obfitszy zimą).
UMASZCZENIE: czarne z wyraźnie odgraniczonym podpalaniem czerwono-brązowym, czekoladowe podpalane oraz rude w różnych odcieniach. Podpalanie nad oczama, na pysku, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona do 1/3 lub 1/2 jego długości. Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.
WYSOKOŚĆ: w kłębie: pies 55-59 cm, suka 50-55 cm Waga: *
BŁĘDY I USTERKI: wszelkie odchylenia od wzorca powinny obniżać ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia. Zgryz cęgowy, za długi lub za krótki tułów, wysokonożność, jasne okrągłe oko, zbyt cienka kość, niedostateczne wyraźnie ograniczone podpalanie oraz wszelkie inne odstępstwa od wzorca.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: przodozgryz, tyłozgryz, wnętrostwo.
UWAGA: Samce musza mieć dwa, prawidłowo wykształcone jadra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
GŁOWA: szlachetna i proporcjonalna do całości. Długość mózgoczaszki taka sama co kufa, lekko wypukła. Nie wyrazisty ale wyczuwalny guz potyliczny. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny, nozdrza rozwarte. Wargi mięsiste, dobrze pokrywające uzębienie, z niewielką fałda w kącikach szpary pyska. Uzębienie mocne, równe, białe, zgryz nożycowy, komplet zębów pożądany. Oczy średniej wielkości, wyraźnie skośne, ale nie ukazujące białek, powieki nieobwisłe. Uszy zwisające, lekkie, trójkątne, średniej wielkości i osadzone na wysokości zewnętrznego kąta oka, u nasady szerokie, przednim brzegiem przylegające do policzków, u dołu zaokrąglone, pokryte gładką i jedwabistą sierścią.
SZYJA: muskularna, dość gruba, średniej długości, umiarkowanie wzniesiona, w przekroju owalna. Skóra na szyi luźna, ale nie tworząca podgardla.
TUŁÓW: prosty i dobrze umięśniony grzbiet. Kłąb zaznaczony. Szerokie i dobrze umięśnione lędźwie. Zad nie przebudowany i nie ścięty. Klatka piersiowa głęboka i sięgająca do łokcia, przedpiersie miernie zaznaczone, żebra daleko zachodzące. Brzuch łagodnie podkasany.
OGON: średniej grubości sięgający do stawu skokowego, dobrze okryty włosem, ze śladem szczotki. W spokoju opuszczony i wygięty szablasto, w napięciu wznoszony nieco powyżej linii grzbietu.
KOŃCZYNY: kończyny przednie - oglądane z przodu proste, odległość od łokcia do podłoża równa się połowie wysokości w kłębie. Długa i skośnie ustawiona łopatka, do której ramiona ustawione są pod katem lekko rozwartym. Łokcie skierowane do tyłu, ale nie odstające, ani nie wciśnięte. Przedramię proste, suche o przekroju kości owalnym. Śródręcze suche, sprężyste, lekko wychylone do przodu. Łapy lekko owalne i zwarte. Palce wypukłe i lekko wysklepione, pazury ciemne, opuszki o grubej skórze. Kończyny tylne - oglądane z tyłu proste, uda szerokie i muskularne, stawy skokowe nisko osadzone. Łapy jak w kończynach przednich. Wilcze pazury należy usuwać u szczeniąt.
SZATA I UMASZCZENIE: włos krótki, na głowie i uszach jedwabisty, na tułowiu twardy, sztywny i przylegający. Podszerstek gęsty (słabszy latem, obfitszy zimą).
UMASZCZENIE: czarne z wyraźnie odgraniczonym podpalaniem czerwono-brązowym, czekoladowe podpalane oraz rude w różnych odcieniach. Podpalanie nad oczama, na pysku, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona do 1/3 lub 1/2 jego długości. Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.
WYSOKOŚĆ: w kłębie: pies 55-59 cm, suka 50-55 cm Waga: *
BŁĘDY I USTERKI: wszelkie odchylenia od wzorca powinny obniżać ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia. Zgryz cęgowy, za długi lub za krótki tułów, wysokonożność, jasne okrągłe oko, zbyt cienka kość, niedostateczne wyraźnie ograniczone podpalanie oraz wszelkie inne odstępstwa od wzorca.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: przodozgryz, tyłozgryz, wnętrostwo.
UWAGA: Samce musza mieć dwa, prawidłowo wykształcone jadra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz