A. WYGLĄD OGÓLNY:
Sznaucer miniaturowy jest zmniejszonym odbiciem swych
większych braci, bez wad "karłowacenia". Powinien być mocnym,
zwartym, grubokościstym pieskiem. Nie może to być w żadnym wypadku pies
"kanapowy". Jego usposobienie odpowiada usposobieniu sznaucera
średniego z cechami temperamentu i zachowania psa miniaturowego. Inteligencja,
odwaga, wytrwałość i czujność czynią z niego miłego psa pokojowego, a także
"strażnika" i psa towarzszącego zarówno w małych mieszkaniach, jak i
w podmiejskich domach.
B. SZCZEGÓŁY WZORCA:
GŁOWA: Głowa jest silna, wydłużona, bez wyrazistego
guza potylicznego, stopniowo zwężająca się od oczu do wierzchołka nosa. Stanowi
połowę długości grzbietu - od kłębu do nasady ogona. Krawędź czołowa (stop)
wydaje się dzięki brwiom wyraźnie zaznaczona. Prosty grzbiet nosa przebiega
równolegle do osi podłużnej płaskiego, bez zmarszczek czoła. Muskulatura części
pyskowej głowy jest silnie rozwinięta, jednak bez naruszenia - przez silnie
wypukłe policzki - prostokątnej formy głowy (z brodą). Kufa przechodzi w
umiarkowanie stępiony klin. Wierzchołek nosa jest pełny i czarny. Wargi powinny
być przylegające, zawsze czarne, niezależnie od umaszczenia szaty.
UZĘBIENIE: Kompletne uzębienie jest silne, zwarte i
czysto białe, zgryz nożycowy.
USZY: Ucho skrócone: wysoko osadzone, symetryczne,
noszone pionowo. Ucho naturalne: wysoko osadzone, załamane w kształcie litery
"V", lub małe ucho stojące, noszone prosto, symetrycznie.
OCZY: Jak najciemniejsze dla wszystkich umaszczeń,
nieduże, owalne, osadzone frontalnie, o dolnej powiece przylegającej do gałki
ocznej.
SZYJA: Szlachetnie wygięta, silnie osadzona, proporcjonalna,
nie powinna być zbyt krótka ani zbyt gruba. Kark jest mocny, szlachetnie
wysklepiony, skóra na spodzie szyi napięta i przylegająca ("sucha"
szyja).
TUŁÓW: Klatka piersiowa jest umiarkowanie szeroka, o
płaskich żebrach i w przekroju poprzecznym owalna. Jej głębokość powinna
stanowić połowę wysokości psa w kłębie. Przedpiersie, które utworzone jest
przez wystającą przed staw barkowy rękojeść mostka, powinno być dobrze
rozwinięte. Klatka piersiowa wznosi się lekko ku tyłowi, przechodząc w umiarkowanie
podciągnięty brzuch. Słabizna - czyli odstęp między ostatnim łukiem żebrowym a
biodrem - jest krótka, co decyduje o zwartości psa. Ogólna długość tułowia
odpowiada mniej więcej wysokości w kłębie. Grzbiet jest krótki i lekko
spadzisty. Jego górna linia opada lekko, poprzez silny pierwszy krąg kłębu,
grzbiet i lekko zaokrąglony zad, aż do nasady ogona.
OGON: Ogon skrócony na około 3 kręgi, jest wysoko
osadzony i noszony prosto.
KOŃCZYNY PRZEDNIE: Ukośnie ustawione łopatki (w
stosunku do poziomu kąt 45 stopni) i ramiona są ostro ukątowane (między
ramieniem a łopatką kąt 90 stopni) i płaskie, jednakże silnie umięśnione.
Kończyny przednie są ukształtowane jako silne, ze wszystkich stron proste
podpory; łokcie są przylegające.
KOŃCZYNY TYLNE: Udo i podudzie, jako dźwignie ruchu,
powinny być długie i dobrze umięśnione. Kąt między miednicą i udem powinien
wynosić ok. 100 stopni. Między udem i podudziem - ok. 120 stopni. Kończyny
tylne, widziane od tyłu, powinny być ustawione równolegle.
ŁAPY: Są krótkie, okrągłe, o zwartych, wysklepionych
ku górze palcach ("kocia łapa") z ciemnymi pazurami i mocnymi,
twardymi opuszkami.
WŁOS: Okrywa włosowa jest szorstka. Winna być
drutowata, twarda i gęsta. Składa się z gęstego podszerstka i szorstkiego włosa
okrywowego. Włos okrywowy jest szorstki, nie nastroszony ani nie falisty. Włosy
głowy i kończyn również twarde; na czole i uszach nieco krótsze. Typowe
znamiona rasy to: utworzona na kufie krzaczasta broda i brwi, lekko ocieniające
oczy.
MAŚĆ: Umaszczenie jest jednolicie czarne, "pieprz
i sól", czarno-srebrne lub białe. W odmianach "pieprz i sól",
celem hodowców jest uzyskanie pośredniej tonacji z równomiernie rozmieszanym
silnie pigmentowanym "pieprzem" i szarym podszerstkiem. Dopuszcza się
różne odcienie koloru, od ciemnostalowej do srebrzystej szarości. Ciemna maska
podkreśla wyraz rasy i harmonizuje z danym odcieniem maści. Przy maści czarno -
srebrnej celem hodowców jest: czarna okrywa włosowa z czarnym podszerstkiem i
białymi znaczeniami nad oczami, na szyi w okolicy krtani, na policzkach, na
przedpiersiu, śródręczu, łapach, stronie wewnętrznej kończyn tylnych i wokół
odbytu. Czoło, kark i zewnętrzna powierzchnia uszu winny być czarne.
WZROST: Wysokość w kłębie waha się między 30 a 35 cm.
WADY: Budowa zbyt ciężka lub za lekka, nisko- lub
wysokonożna. Ciężka lub okrągła czaszka. Zmarszczki na czole. Uszy nisko
osadzone lub źle cięte. Oczy jasne, zbyt duże, wypukłe lub okrągłe. Silnie zaznaczone
łuki jarzmowe. Luźna skóra szyi, szyja "jelenia"; zgryz inny niż
nożycowy; uzębienie ponosówkowe "Stampengebiss"; krótka, spiczasta
lub wąska kufa. Zbyt długi, rozwleczony lub miękki grzbiet, grzbiet
"karpiowaty", ścięty zad. Zajęczy ogon, na zewnątrz wykręcone łokcie,
do środka wykręcone pięty. Strome lub beczkowate kończyny tylne, długie łapy.
Inochód. Włos zbyt długi, falisty, kosmaty lub jedwabisty. Pręga na grzbiecie,
czarne siodło, maść łaciata. Wyraz teriera.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz