UŻYTKOWOŚĆ: Pies zaprzęgowy.
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 1
Nordyckie psy zaprzęgowe. Bez prób pracy.
WRAŻENIE OGÓLNE: Siberian husky jest średniej wielkości
psem pracującym, swobodnym i pełnym gracji oraz szybkim i lekkim w ruchu.
Umiarkowanie zwarte i dobrze owłosione ciało, stojące uszy i gęsto owłosiony
(szczotkowaty) ogon, wskazują na jego północne pochodzenie. Jego charakterystyczny
chód jest płynny i wydaje się nie wymagać żadnego wysiłku. Najlepiej sprawdza
się we właściwej mu roli psa zaprzęgowego, ciągnącego, ze średnią prędkością,
lekki ładunek na długich dystansach. Proporcje i kształt tułowia znajdują
odbicie w jego zrównoważonej sile, prędkości i wytrwałości. Psy rasy siberian
husky są samcze, ale nigdy toporne; suki są sucze, ale nie oznacza to słabej
budowy. W prawidłowej kondycji, z mocnymi i dobrze zarysowanymi mięśniami,
siberian husky nie ma nadwagi.
ISTOTNE PROPORCJE:
- Z profilu,
długość tułowia od najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do tylnego
krańca zadu przekracza nieznacznie wysokość psa w kłębie.
- Odległość
od wierzchołka nosa do stopu odpowiada odległości od stopu do potylicy.
USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: Typowy
temperament siberiana husky jest przyjacielski i łagodny, ale zarazem czujny i
otwarty. Nie wykazuje cech pożądanych u psa stróżującego, nie jest bowiem
nadmiernie podejrzliwy w stosunku do obcych czy agresywny w stosunku do innych
psów. U dojrzałych psów można spodziewać się pewnej dozy rezerwy i dumy.
Inteligencja, posłuszeństwo i entuzjastyczna postawa siberiana husky, czynią go
przyjemnym towarzyszem i ochoczym pracownikiem.
OKOLICA MÓZGOCZASZKI
Czaszka:
Średniej wielkości, proporcjonalna względem tułowia; nieznacznie zaokrąglona na
górze i zwężająca się od najszerszego miejsca w stronę oczu.
Stop:
Dobrze zaznaczony.
OKOLICA TWARZOCZASZKI
Nos:
Czarny u psów szarych, podpalanych lub czarnych; wątrobiany u miedzianych; u
czysto białych psów może być koloru cielistego. „Śnieżny nos” z różowymi
pręgami jest dopuszczalny.
Kufa: Średniej długości i
szerokości, zwężająca się stopniowo w kierunku nosa, o wierzchołku ani nie
spiczastym, ani nie kwadratowym. Grzbiet nosa prosty od stopu do wierzchołka.
Wargi:
Dobrze pigmentowane i ściśle przylegające.
Szczęka i
żuchwa oraz uzębienie: Zamykające się w zgryzie nożycowym.
Oczy:
Migdałowego kształtu, rozstawione umiarkowanie szeroko i osadzone nieco
ukośnie. Oczy mogą być brązowe lub niebieskie; dwoje oczu różnego koloru lub
każde oko wielokolorowe – dopuszczalne. Wyraz: przenikliwy, lecz przyjazny,
ciekawski, a nawet figlarny.
Uszy: Średniej wielkości, trójkątnego
kształtu, osadzone blisko siebie i wysoko na głowie. Grube, dobrze owłosione, z
tyłu nieco łukowate; bardzo proste, o lekko zaokrąglonych wierzchołkach,
skierowanych ku górze.
SZYJA: Średniej długości, łukowata, noszona dumnie
wyprostowana w postawie stojącej. W kłusie, szyja wysunięta tak, iż głowa
noszona jest nieco do przodu.
TUŁÓW
Grzbiet:
Prosty i mocny, z linią grzbietu prostą od lędźwi do zadu. Średniej długości,
ani nie przysadzisty, ani nie wiotki wskutek wydłużenia.
Lędźwie:
Napięte i szczupłe, węższe, niż klatka piersiowa, lekko podciągnięte.
Zad:
Opadający pod pewnym kątem względem linii kręgosłupa, ale nigdy tak stromy, by
ograniczał wsteczny ruch tylnych kończyn.
Klatka
piersiowa: Głęboka i mocna, ale nie przesadnie szeroka; najgłębszy punkt tuż za
łokciami i na ich poziomie. Żebra dobrze wysklepione, ale spłaszczone po
bokach, by pozwolić mogły na swobodę ruchu.
OGON: Dobrze owłosiony, w kształcie
lisiej kity, osadzony tuż poniżej poziomu górnej linii; zwykle noszony nad
grzbietem we wdzięcznym, sierpowatym zagięciu, gdy pies czuwa. Kiedy jest uniesiony
nie opada na żadną stronę tułowia, ani też nie spoczywa płasko na grzbiecie.
Opuszczony ogon jest zjawiskiem normalnym u psa w stanie spoczynku. Włos na
ogonie jest średniej długości. Długość włosa jest mniej więcej równa na górze,
po bokach i na spodzie, co daje ogonowi wygląd okrągłej szczotki.
KOŃCZYNY PRZEDNIE: W pozycji stojącej,
widziane z przodu, kończyny są umiarkowanie rozstawione, równoległe i proste.
Kość mocna, ale nigdy toporna. Długość kończyn od łokcia do podłoża przekracza
nieznacznie odległość od łokcia do szczytu kłębu. Palce szczątkowe na przednich
kończynach mogą być usuwane.
Łopatki
i ramiona: Łopatka dobrze kątowana. Ramię nachylone nieco ku tyłowi od
najbardziej wysuniętego do przodu punktu łopatki do łokcia; pod żadnym pozorem
nie może być prostopadłe względem podłoża. Mięśnie i więzadła, łączące łopatkę
z klatką piersiową – mocne i dobrze rozwinięte.
Łokcie:
Przylegające do tułowia; nie mogą być odstające.
Nadgarstek:
Mocny, ale giętki.
Śródręcza:
Widziane z boku, śródręcza są nieco ugięte.
KOŃCZYNY
TYLNE: W pozycji stojącej, widziane z tyłu, tylne kończyny są
umiarkowanie rozstawione i równoległe. Palce
szczątkowe,
jeśli obecne, powinny być usunięte.
Udo:
Dobrze umięśnione i silne.
Kolano:
Dobrze kątowane.
Staw
skokowy: Dobrze zaznaczony; znajduje się blisko podłoża.
ŁAPY Owalnego kształtu, ale nie długie.
Średniej wielkości, zwarte i dobrze owłosione pomiędzy palcami i opuszkami.
Opuszki twarde i mocno wysklepione. Gdy pies znajduje się w naturalnej pozie,
łapy nie mogą być odstające.
CHÓD/RUCH Typowy chód Siberiana Husky
jest płynny i wydaje się nie wymagać żadnego wysiłku. Jest szybki i lekki na
nogach; w ringu powinien być wystawiany na luźnej smyczy, w umiarkowanie
szybkim kłusie, pokazując dobry wykrok kończyn przednich i dobrą akcję kończyn
tylnych. Oglądany od przodu do tyłu w kłusie, Siberian Husky nie porusza się
ruchem jednośladowym, jednak wraz z narastającą prędkością, kończyny stopniowo
zbiegają się, aż do momentu, kiedy opuszki opadają w jednej linii bezpośrednio
wzdłuż linii środkowej. Gdy ślady opuszek zbiegają się, przednie i tylne
kończyny prowadzone są prosto ku przodowi, bez odstawiania lub podstawiania
łokci czy kolan. Każda kończyna tylna podąża śladem przedniej po tej samej
stronie tułowia. Gdy pies jest w ruchu, górna linia pozostaje stabilna i
prosta.
WŁOS: Szata Siberiana Husky jest
podwójna, średniej długości i sprawia wrażenie gęstej, lecz nigdy nie jest tak
długa, by przesłaniać kontury sylwetki psa. Podszycie jest miękkie i gęste,
wystarczającej długości, by podtrzymywać wierzchnią okrywę. Włosy wierzchniej
okrywy są proste i dosyć gładko przylegające, nigdy zaś twarde czy odstające od
tułowia. Należy mieć na uwadze, że brak podszycia w okresie linienia jest
zjawiskiem normalnym. Trymowanie bokobrodów oraz sierści między palcami i wokół
łap, celem nadania bardziej starannego wyglądu, jest dopuszczalne. Trymowanie
sierści w innych miejscach jest niewybaczalne i powinno być surowo karane.
MAŚĆ: Wszystkie kolory od czarnego do
czysto białego są dopuszczalne. Różnorodność znaczeń na głowie jest częstym
zjawiskiem, włączając w to imponujące wzory nie występujące u innych ras.
WIELKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA
Wysokość
w kłębie: Psy: 53,5 - 60 cm. Suki: 50,5 - 56 cm.
Waga:
Psy: 20,5 - 28 kg. Suki: 15,5 - 23 kg.
Waga
proporcjonalna do wysokości. Miary podane powyżej przedstawiają skrajne
wartości wzrostu i wagi, bez preferencji dla żadnej spośród skrajności.
Wszelkie oznaki przesadnie mocnego kośćca lub zbyt dużej wagi, powinny być
oceniane negatywnie.
PODSUMOWANIE: Najistotniejszymi cechami
rasy są średnia wielkość, umiarkowany kościec, dobrze zrównoważone proporcje,
nieskrępowany i swobodny ruch, prawidłowa szata, przyjemna głowa i uszy,
prawidłowy ogon i dobra kondycja. Wszelkie oznaki przesadnie mocnego kośćca lub
zbyt dużej wagi, mało wydajny lub niezdarny chód, bądź też długa, szorstka
szata, powinny być oceniane negatywnie. Siberian Husky nie może wyglądać tak
ciężko lub topornie, by sprawiać wrażenie zwierzęcia pociągowego. Podobnie, nie
może być tak delikatny i kruchy, by sprawiać wrażenie psa wyścigowego.
Niezależnie od płci, Siberian Husky sprawia wrażenie bardzo wytrzymałego.
Oprócz już wymienionych wad, u Husky, podobnie, jak w każdej innej rasie,
niepożądane są także oczywiste wady budowy, nawet, jeśli nie są one
wyszczególnione w niniejszym wzorcu.
WADY: Wszelkie odstępstwa od wyżej
wymienionych cech należy uznać za wady, których ocena powinna być
proporcjonalna względem ich stopnia i zasięgu.
UWAGA: Samce powinny
mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie opuszczone do moszny.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz